https://memoriadocarcere.com/2016/04/18/e-lucevan-le-stelle-unha-historia-triste/
Arturo Taracido Veira estivo preso no cárcere da Coruña. Nunca quixo falar ós seus fillos da dor da represión e da prisión; non quería que sufriran .
Pero un día contou este suceso: dende a cella víra que levaban ó patio a varios presos antes de os fusilar. Eran moi novos. Desde unha ventá unha reclusa pedíulle a un deles, que tiña moi boa voz, que cantara. Alí, no medio do patio, entonou o “Adiós a la vida”. A peza de Tosca resoou en todo o cárcere.
E lucevan le stelle
ed olezzava la terra
stridea l’uscio dell’orto
e un passo sfiorava la rena.
Entrava ella, fragrante,
mi cadea fra le braccia
Oh! dolci baci,
o languide carezze,
mentr’io fremente
le belle forme disciogliea dai veli!
Svanì per sempre il sogno mio d’amore.
L’ora è fuggita.
E muoio disperato!
E non ho amato mai tanto la vita!
ed olezzava la terra
stridea l’uscio dell’orto
e un passo sfiorava la rena.
Entrava ella, fragrante,
mi cadea fra le braccia
Oh! dolci baci,
o languide carezze,
mentr’io fremente
le belle forme disciogliea dai veli!
Svanì per sempre il sogno mio d’amore.
L’ora è fuggita.
E muoio disperato!
E non ho amato mai tanto la vita!
O fillo de Arturo Taracido Veira, Arturo, que ten hoxe de noventa e catro anos, volveu a emocionarse con esta historia triste que lle contaba o seu pai.
